Oeverloos ouwehoeren over Osdorpoever

Ja ik leef nog! Zit een beetje in een dip. Studie gaat kut, teleurgestelde ouders, liefdesverdriet en dan is gister ook nog eens mijn poes overleden. Like it was 911 all over again. Maar in een keer schoot het door mijn hoofd: 'Kom op Freek positief denken!' (instantedit: En stoppen met het quoten van Hans Teeuwen) In zulke zwarte tijden denk ik altijd aan mijn grote voorbeeld: de gemeente Amsterdam.




Ook bij de gemeente Amsterdam gaat wel eens wat mis. Maar hoor je ze klagen? Hoor je ze miemen? Zitten ze bij de pakken neer? Neen! Karakter tonen! Geen probleem te gevoelig of te moeilijk, de gemeente Amsterdam vindt altijd een oplossing. Ik zal een goed voorbeeld geven. In Amsterdam heb je een regio die de westelijk tuinsteden heet. Persoonlijk vind ik dat een vrij slechte naam voor een regio waar 70% van de inwoners het moet doen met een Frans Balkon of minder, maar goed. Hier ligt dus een plas water en het leek de gemeente wel grappig om daar te bouwen. Bakstenen aan het water dat is een gouden combi dat weet iedereen.

Maar daar was niet iedereen het mee eens. Een stel diehard wandelfetisjten zijn woedend dat hun wandelroute wordt volgebouwd. Ze zijn zo boos dat ze verenigd in een vereniging de gemeente zwaar onder vuur nemen. Best een probleem voor de gemeente Amsterdam. Zeker wanneer je bedenkt dat de naam van die vereniging begint met 'Vrienden van..' Geloof me, als je een keer merkt dat je een discussie aan het verliezen bent zeg dan deze toverspreuk: 'Moet je goed luisteren, ik sta hier wel als vriend van (Vul hier onderwerp in)' Gegarandeerd succes.

Dus hoe lost de gemeente dat op?
1. De meest gevoelige punten jaag je er in stilte doorheen.
2. Vervolgens begin je een charme offensief dat het tegendeel beweert, desloterplasisvanonsallemaal echt waar!
3. Je ontwerpt daar een reclame bij met een zwaar kinderachtige mascotte
4. Je organiseert een ideeënavond.

Die ideeënavond was een stuk spectaculairder dan ik had verwacht. Er waren zo'n vijftig mensen op deze participerende brainstormsessie afgekomen. En tussen die vijftig mensen zaten een hoop wandelaars. Wethouder Teuling van bouwen en wonen kreeg een hoop weerstand. 'Vanavond gaan we een visie ontwikkelen, zodat er een goed beeld komt!' begon ze nog hoopvol. De zaal begon als reactie hierop boe te roepen. 'U speelt onder een hoedje!' riep iemand. 'Bij andere ideeënavonden zijn we gewoon in de maling genomen!' en 'Oevers onbebouwd!' De enige die wel wat voor verandering voelde was een vrouw in een rolstoel. Zij vond de oevers veel te gevaarlijk voor rolstoelers. Maar zij was dan ook geen lid van de wandelclub denk ik.

De volgende spreker was Hilde Blank directrice van adviesbureau BVR, gespecialiseerd in stedelijke ontwikkeling en dergelijken. Maar naar haar verhaal heb ik eerlijk gezegd niet zo goed geluisterd. Ik kreeg mijn twijfels toen ze zei: 'We zijn op zoek naar ingrediënten vanuit de wijk om samen een plan te maken .' Maar toen ze glashard beweerde dat ze niet naar de oevers had gekeken met het idee 'goh hier gaan we iets bouwen' haakte ik af. Tuurlijk willen jullie daar bouwen, waarom zijn jullie anders ingehuurd!

Misschien om ingrediënten te verzamelen. Iedereen kreeg bij binnenkomst een enveloppe met stickers. In elke hoek van de ruimte was een wereld ingedeeld. Zo had je houten wereld een groene wereld en een zand wereld. Elke wereld bestond uit een bord met verschillende keuzes erop. Zo kon je bij de groene wereld een sticker plakken op de rozentuin, een gazon, kinderboerderij, nou goed je hebt nu wel een beeld toch? Het probleem was een beetje dat de wandelaars geen enkele verandering wilden.

Voor mevrouw Teuling was dat overigens geen verassing. 'Mensen staan in het begin altijd met de hakken in het zand. Maar als we straks met drie uitgewerkte plannen komen zullen mensen wel enthousiast worden.' Over de oorzaak van de onvrede is ze duidelijk. 'Veel mensen die vanavond aanwezig zijn wonen in de torenflats vlak aan de plas en die denken dat ze een alleenrecht hebben op het water en dat is niet zo, de plas is van iedereen.' Brandende vraag is dan of het niet slimmer is om de bevolking te raadplegen wanneer er drie uitgewerkte plannen liggen en die zeikerds op dit moment te negeren. Maar dat ziet Teuling geheel totaal anders. Ze verwacht dat door de ideeënavonden er meer goodwill wordt gekweekt. 'Wanneer we zomaar ineens met drie plannen komen dan is het helemaal een overval!'

En waar ik mijn stickertjes op heb geplakt? Op het strandpaviljoen, café en club. Want mevrouw Teuling heeft wel gelijk: Deze plas kan zoveel beter. Het is momenteel een niemandsgebied met een strook fietspad, strook beton, strook gras en weer een strook beton. Ik zou de wethouder dan ook sterk willen aanraden niet teveel tijd te besteden aan de wandelaars en gewoon door te pakken. De meeste klagers behoren tot de vroeger-was-alles-beter generatie en zouden het liefst nog de florijn terug willen. Gebruik uw participatie vaardigheden liever om uw collega's in de provinciale Staten op andere gedachten te brengen. Want daar zitten de echte wandelaars.